گر چه در دورترین شهر جهان محبوسم

از همین دور ولی روی تو را می بوسم

گر چه در سبزترین باغ ولی خاموشم

گر چه در بازترین دشت ولی محبوسم

خلوت ساکت یک جوی حقیرم بی تو

با تو گسترده گی پهنه اقیانوسم

ای به راهت لب هر پنجره یک جفت نگاه

من چرا این قدر از آمدنت مایوسم؟

***

این غزل حامل پیغام خصوصی من است

مهربان باشی با قاصدک مخصوصم !

گر چه تکرار نباید بکنم قافیه را

به خصوص آن غلط فاحش نامحسوسم-

بار دیگر می گویم تا یادت نرود

مهربان باشی با قاصدک مخصوصم

                                                ( ترانه )

 دوستتون دارم

در آن شهری که مردانش عصاازکور می دزدند

منه خوشدل محبت را جستجو کردم .......!!!!

شب آمد و من در کنج خلوت تنهاییم

تو اون شام مهتاب کنارم نشستی
عجب شاخه گل وار به پایم شکستی

قلم زد نگاهت به نقش آفرینی
که صورتگری را نبود این چنینی

پریزاد عشقو مه آسا کشیدی
خدا را به شور تماشا کشیدی

تو دونسته بودی، چه خوش باورم من
شکفتی و گفتی، از عشق پرپرم من

تا گفتم کی هستی، تو گفتی یه بی تاب
تا گفتم دلت کو، تو گفتی که دریاب

قسم خوردی بر ماه ، که عاشقترینی
تو یک جمع عاشق ، تو صادقترینی

همون لحظه ابری رخ ماهو آشفت
به خود گفتم ای وای مبادا دروغ گفت

گذشت روزگاری از اون لحظه ناب
که معراج دل بود به درگاه مهتاب

در اون درگه عشق چه محتاج نشستم
تو هر شام مهتاب به پایت شکستم

تو از این شکستن خبرداری یا نه
هنوز شور عشقو به سر داری یا نه

تو دونسته بودی، چه خوش باورم من
شکفتی و گفتی، از عشق پرپرم من

تا گفتم کی هستی، تو گفتی یه بی تاب
تا گفتم دلت کو، تو گفتی که دریاب

قسم خوردی بر ماه ، که عاشقترینی
تو یک جمع عاشق ، تو صادقترینی

همون لحظه ابری رخ ماهو آشفت
به خود گفتم ای وای مبادا دروغ گفت

هنوزم تو شبهات اگه ماهو داری
من اون ماهو دادم به تو یادگاری

هنوزم تو شبهات اگه ماهو داری
من اون ماهو دادم به تو یادگاری

من اون ماهو دادم به تو یادگاری
من اون ماهو دادم به تو یادگاری
من اون ماهو دادم به تو یادگاری

                     که از حادثه عشق تر است

یادش بخیر دفه اولی که تو کوچه دیدمش گفتش:

معشوقه گانِ خاطره

در صفوفِ بی انتظارِ خواب هایِ هذیان

بی هیچ تلاشی

- چونان میوه هایِ بهشتی -

تسلیم و رام

با لب هایِ سرخِ همیشه خنده به ماخولیا

خزیده در پس کوچه هایِ شادی

به پستو هایِ سپید و سیاهِ رطوبت

دعوت کننده به خوابی لَزِج و گرم

به شیطنتی شیرین.

چونان حباب های برّاق و آزادِ کفّ

- آرزوهای پوکِ وحشیِ گستاخِ بی هدف -

تن می سایند "صخره هایِ لیزِ هوس" را

و می تَرَکَند به ناگهان

چشمانم بیدار می شوند

نیمی به خنده

نیمی به اشک.